صهبای بهشتی(طلاب پاره وقت حوزه علمیه حضرت زینب یزد سلام الله علیها)

یا مَنْ اَرْجُوهُ لِکُلِّ خَیْرٍ ؛ اى که براى هر خیرى به او امید دارم.

وَ آمَنُ سَخَطَهُ عِنْدَ کُلِّ شَرٍّ ؛ و از خشمش در هر شرى ایمنى جویم

یا مَنْ یُعْطِى الْکَثیرَ بِالْقَلیلِ ؛ اى که مى‌دهد (عطاى) بسیار در برابر (طاعت) اندک

یا مَنْ یُعْطى مَنْ سَئَلَهُ ؛ اى که عطا کنى به هر که از تو خواهد.

یا مَنْ یُعْطى مَنْ لَمْ یَسْئَلْهُ ؛ اى که عطا کنى به کسى که از تو نخواهد.

وَ مَنْ لَمْ یَعْرِفْهُ ؛ و نه تو را بشناسد

تَحَنُّناً مِنْهُ وَ رَحْمَةً ؛ از روى نعمت بخشى و مهرورزى

اَعْطِنى بِمَسْئَلَتى اِیّاکَ ؛ عطا کن به من به خاطر درخواستى که از تو کردم

جَمیعَ خَیْرِ الدُّنْیا وَ جَمیعَ خَیْرِ الاْخِرَةِ ؛ همه خوبى دنیا و همه خوبى و خیر آخرت را

وَاصْرِفْ عَنّى بِمَسْئَلَتى ؛ و بگردان از من به خاطر همان درخواستى که از تو کردم

اِیّاکَ جَمیعَ شَرِّ الدُّنْیا وَ شَرِّ الاْخِرَةِ ؛ همه شر دنیا و شر آخرت را

فَاِنَّهُ غَیْرُ مَنْقُوصٍ ما اَعْطَیْتَ ؛ زیرا آنچه تو دهى چیزى کم ندارد(یا کم نیاید)

وَ زِدْنى مِنْ فَضْلِکَ یا کَریمُ ؛ و بیفزا بر من از فضلت اى بزرگوار

یا ذَاالْجَلالِ وَالاِْکْرامِ ؛ اى صاحب جلالت و بزرگوارى

یا ذَاالنَّعْماَّءِ وَالْجُودِ ؛ اى صاحب نعمت و جود

یا ذَاالْمَنِّ وَالطَّوْلِ حَرِّمْ شَیْبَتى عَلَى النّارِ ؛ اى صاحب بخشش و عطا حرام کن محاسنم را بر آتش دوزخ

چقدر حضور علمای بزرگی که  انسان با دیدنشان به یادخدای مهربان می افتد، ما را شاد می کند؛ کسانی که

 حب ائمه ی اطهار علیهم السلام را در زمین دلشان کاشتندو لحظه لحظه ی زندگیشان با یاد آنها نفس کشیدند.

و حاج آقا زهرایی حفظه الله علیه یکی از آنهاست، او که تک تک نفس هایش از عشق بازی به خاندان ائمه ی اطهار

خبر می دهد و ارادتی بی نظیر به بی بی دو عالم دارد.و ما از امروز 94/1/29 ساعت 11:15 الی12:15 پای سخنان

گهر بارش می نشینیم تا بار دیگر از شرح خطبه ی بی بی دو عالم برایمان سخن بگوید…منتظر حضور سبزتان هستیم

شهید گمنام حوزه امان از تو ممنونم که با ورودت این همه برکت را شامل حالمان کردی،خدایا ما را از وجود چنین علمایی

بی نصیب مفرما ،برای سلامتی وجود پر از برکتشان صلوات.

امام رضا(علیه السلام):

هفت چیز بدون هفت چیز دیگر مسخره است:

1. کسی که به زبان استغفار کند و در دل پشیمان نباشدخود را مسخره کرده،
2. کسی که جویای دور اندیشی باشد ولی احتیاط نکند پس او خود را مسخره کرده،
   
3. کسی که توفیق از خدا بخواهد و کوششش نکند خود را مسخره کرده،
4. کسی که بهشت خواهد و بر سختیها صبر ننماید خود را مسخره کرده،
5. کسی که از آتش به خدا پناه برد و از لذت دنیا دست نکشد خود را مسخره کرده،
6. کسی که مرگ را یاد کند و آماده آن نشود خود را مسخره کرده،
7. کسی که خدا را یاد کند و مشتاق دیدار او نباشد خود را مسخره کرده است.
   

تحریر المواعظ العددیه ،ص470

آیات قرآن از دو گونه بهشت و جهنم سخن می گویند : بهشت و جهنم حسی و غیر حسی (عقلی)

هر دو بهشت عقلی و حسی به فراخور مراتب ایمان مومنان به دسته ای از آن ها اختصاص می یابد .

آنان که فاتح قله های رفیع تقوای الهی اند وارثان بهشت عقلی و کسانی که در دامنه و میانه قله تقوا ره می پیمایند وارثان بهشت حسی اند.(الرحمن/69)

عده ای اهل آخرتند و خداوند ذنیا را برایشان حرام کرده است. عده ای دیگر نیز اهل دنیایند و خداوند آخرت را بر آنها حرام کرده است.

اما عده ای هستند که جایگاهشان “فی مقعد صدق عند ملیک مقتدر” است ایشان نه اهل دنیایند نه آخرت.اینان مرزوق الهی اند ورزقشان “مقام عند اللهی” است.

بهشت حسی هدف متوسط انسان سالکی است که به سوی هدف غایی آفرینش یعنی دیدارحضرت دلدار رهسپار است.

اهل عرفان بهشت عقلی را به  “جنت اللقاء” و “مقام عند اللهی” یاد می کنند و مراتب مادون (بهشت حسی) را “صف النعال” یعنی “کفش داری بهشت” می نامند.

استاد محمد جواد سیفی مازندرانی

کسی که در اوج گرایش بسیاری از افراد به کسب موفقیت فردی در پی انجام وظیفه اش

در قبال طلاب و اساتید جوان و مدارس علمیه بود.کسی که بعد از طی مراتب علمی روزمرگی

و ماندن منفعلانه در حوزه ی علمیه شهرمقدس قم برایش موضوعیت نداشت و آن چه برایش

مهم  بود وظیفه و نیاز حوزه و طلاببود هر جا که باشد و هر کسی که باشد، ما عادت کرده ایم

وقتی کسی از دنیا می رودخوبی هایش را لیست می کنیم وگرنه در زمان حیات ایشان خیلی ها

نتوانستند موفقیتش را بپذیرند،البته مقصر اصلی خود استاد سیفی بود چرا؟ زیرا همان گونه که

در زمان آلودگی ها،یوسف بودن جرم بود ،غیبت و اتهام به دنبال داشت و حتی زندان به همراه

داشت در زمان مانیز دفاع عالمانه و صریح از ولایت فقیه و هجرت مخلصاته و فعالیت بدون گزارش

کار و پرستیژو ملاحظات و تلاش کردن در شهرهایی غیر از زادگاه یک مجتهد ظاهرا جرم تلقی

می شودمجبوریم این اسم محترم را دوباره تکرار کنیم استاد محمد جواد سیفی مازندرانی

کسی که از ویژگی های بارزش سادگی و زهد در زندگی شخصی و حوزوی اش بود و تا اطلاع

داریم تایکی دو سالاخیر نیز ایشان در منزل استیجاری زندگی می کردند ایشان هیچ گاه به خاطر

تدریس در کاشان نه به کنایه و نه به تصریح مبلغی درخواست نکردند و اگر بدون اطلاع مبلغی

به حساب ایشان واریز می شد با اکراه قبول می کردند و می فرمودند: آن را خرج طلبه ها

می کنم، ایشان به معنای واقعی روحانی بودند واژه ای که کمتر به معنای آن توجه می شود،

ممکن است خیلی ها بگویند ما در فلان موقعیت پای استاد سیفی را به فلان محفل و مدرسه

باز کردیم شاید درست باشد اما واقعیت این بود که این منش استاد بود که می خواست جاری

باشد و از رکود بیزار بود.